Wieszczi
Jesz na pòczątkù XX wiekù zdôrzałë sã na Kaszëbach przëpôdczi wëkòpaniô cała ùmarłëch i òbcynaniô jima głowów torfszpôdą. Lëdze wierzëlë, że są to tzw. wieszczi abò òpi, co pò smiercë wstôwelë z grobù, żebë zabijac nôleżników swòji rodzënë. Człowieka, chtëren mógł pò smiercë bëc wieszczim, mòżna bëło pòznac ju przë narodzënach – czej przëchòdzył na swiat w czôpkù na głowie, béł to lëchi znak. Czôpk mùszôł spalëc, proch wëmieszac z wòdą i pò czile dniach dac tã mieszónkã do wëpicô bibiątkù. Pò smiercë człowieka, bôczno wzérelë na niegò w trëmie – czej zrobił sã czerwòny na gãbie, bëło nót m. jin. włożëc mù do trëmë sztëczk rëbacczi sécë, żebë zajał sã rozplątiwanim wãzełków abò starnã z ksążeczczi do nôbòżeństwa, na jaczi bëła litaniô bez słowa amen, tak, bë mòdlëtwa nigdë sã nie skùńcza. Znowa òpi rodzył sã z dwùma zãbama, chtërne trzeba bëło flot mù wëbic. Jeżlë òpi wëlôzł z grobù i zazwònił na kòscelny zwònnicë, to ùmiérelë wszëscë, co ùczëlë ten zwãk. Czej żódné zabiedżi nie pòmôgałë, bëło nót cało wieszczégò abò òpiégò wëkòpac i òbcąc mù głowã...